Kevin Soni’den Christian Atsu açıklaması! “Uyuyamıyorum, bunlar palavra, insanı çıldırtmaya yeter”

6 Şubat pazartesi günü Türkiye bir sarsıntı gerçeğiyle uyandı. Kahramanmaraş/Pazarcık merkezli 7.7’lik sarsıntı Maraş’ın dışında Kilis, Diyarbakır, Adana, Osmaniye, Gaziantep, Şanlıurfa, Adıyaman, Malatya ve Hatay’ı da vurdu. Binlerce vatandaşımızı kaybettiğimiz zelzele sonrasında tüm dünyadan yardımlar gelmeye başladı.

Avrupa basını da sarsıntısı manşetlerine taşıdı. Spor topluluğu da bilhassa kendi ülkelerinden olan futbolcularla irtibata geçmeye çalıştı. Fransa’nın emniyetli kaynaklarından Foot Mercato da Hatayspor’lu Kevin Soni’yle bir telefon görüşmesi yaptı. Soni’nin, Mercato’ya anlattıkları felaketi bir kere daha gözler önüne sererken o kelamları Fanatik derledi.

“FİLM SAHNESİ ÜZERE KORKUTUCU”

“Ben iyiyim… Açıkçası daha evvel hiç yaşamadığım bir zahmet. Sahiden beklemediğiniz bir şey ve bu sizi ömür uzunluğu tesirler. Kendi kendime ‘Dünyanın sonu geldi’ dedim. Yanımda insanların öldüğünü gördüm. Travmatize oldum. Bugün, hayatın pamuk ipliğine bağlı olduğunu anlıyorum. İşte bu anlarda her şeyin boş olduğunu anlarız. Herkes meskenini, otomobilini bırakıp sığınacak yer arıyor. Ne yazık ki adeta bir sinema sahnesi üzere korkutucu. Hayatımda beni en çok şaşırtan şey bu oldu.”

“BİR HAFTA EVVEL SÖYLESELER İMKANSIZ DERDİM”

“Maçtan sonra meskene gittim. Kuzenlerimle oturuyordum ve oyun oynuyorduk. Sabah 4 yahut 5 civarında yer sallanmaya başladı. O sırada kuzenlerime sakin olmalarını söyledim. Tavan ve duvarlar üzerimize yıkılmaya başlayınca merdivenlerden koşmaya başladık. Pasaportlarımızı ve telefonlarımızı alacak vaktimiz vardı, bunu nasıl düşünebildiğimi bile bilmiyorum. Her şey çökmeden binadan çıkacak kadar şanslıydık! Her şeyin hakikaten değiştiği bir gündü. Birçok vefat oldu. Bunu bana bir hafta evvel söyleseydin, sana bunun imkansız olduğunu söylerdim…”

“PENCEREDEN ATLAMAK İSTEDİM ANCAK 7. KATTAYDIK”

“O vakit anlamamıştım. Birinci kere bu türlü bir şey yaşadım. Dünyanın sallandığını hissettim ve dışarıda kuvvetli bir rüzgar olmalı diye düşündüm. Ancak sarsıntıların hakikaten güçlü olduğunu ve yerin ikiye ayrılmaya başladığını gördüğümde, bunun hakikaten önemli olduğunu düşündüm. Birinci başta pencereden atlamak istedim. Fakat yedinci kattaydık. Oradan atlamak mantıklı değildi. Bu yüzden koşarak süratle dışarı çıktım.”

“YOL İKİYE AYRILDI”

“Evet, bu açık. Yanında ölen insanları gördüğünde kendine sıradakinin sen olacağını söylüyorsun. Bina üstümüze düşüyordu. Nitekim şanslıydık zira çökmeden çabucak evvel çıktık. Düzgün yaptığımızı düşündüm. Fakat dışarı çıktığımızda binanın yıkıldığını ve toza dönüştüğünü gördük. Hiçbir şey kalmamıştı. Sonra yerin ikiye ayrıldığını gördüm. Kendi kendime, ‘Bu kentten çıkmayı başardıysak bunun nedeni Rab’ın istemesiydi’ dedim. Yer her an çatlayabilir. Ve o denli oldu, yol ikiye ayrıldı. Dünyanın derinliklerinde ne olduğunu bilmiyordum. O gün aşağıda ne olduğunu gördüm. Her yer karanlık, aşağıda hiçbir şey yok. Ne olduğunu bilmiyorum ancak her yer karanlık.”

“BENİ KURTARAN SABAH NAMAZINI BEKLEMEK İSTEMEM OLDU”

“Evet. Ben bir Müslüman’ım ve çok dindarım. Beni kurtaran, günün birinci namazını kılmak için sabah 6.40’a kadar beklemek istemem oldu. Bu yüzden uyuyamadım. Bu yüzden kendi kendime, uyusaydım, konuttaki her şeyin nasıl düştüğünü görseydim, muhakkak öleceğimi söylüyorum. Hatta kesin. Düşen taşlar çok büyüktü. Düşünsenize on yedi katlı bir binaydı. Yani uyusaydım, sanırım ölecektim.”

“SADECE SUYUMUZ VARDI”

“Çok sıcaktı! Olaylardan sonra bir an evvel kulübün idman tesisine gitmek için otomobilime bindim. Oyuncularla oturmuş konuşuyorduk ve bir şeyler yemeye çalışıyorduk fakat yer sallanmaya devam ediyordu. Her on dakikada bir büyük sarsıntılar oluyordu. İki gün yemek yemedik. Yalnızca suyumuz vardı. Vakit zaman meyvelerimiz oldu lakin bayanlar ve çocuklar vardı, grup arkadaşlarımla birlikte onlara bu besin unsurlarını bıraktık. Yemek yemedik ve bayanlar ve çocuklar içebilsin diye su getirmeye çalıştık. Sonra bizi almaya bir uçak geldi. Her şeyi orada bıraktık. Değerli olan inançta olmaktı, gereç yalnızca gösteriş.”

“Herkes kuzenlerimle bize ulaşmaya çalıştı lakin kimse ulaşamadı. Şebeke yoktu, su yoktu. Hiçbir şey yoktu o an. Beşerler yiyecek, içecek toplamak için süpermarketlerde hengame ediyordu. Akaryakıt de yoktu… Annem ulaşınca içim rahatladı zira ben tek çocuğum. Artık uyumuyordu. Annem travma geçirdi, artık futbolu duymak istemiyor. Onunla kalmamı söyledi fakat hürmet duymam gereken bir mukavelem var.”

“CHRISTIAN ATSU İLE KONUŞAN SON KİŞİ BENİM”

“Seninle konuşurken tüylerim diken diken oluyor. Bu olmadan evvel, Atsu ile telefonda konuşuyordum. Pazar günü bir frikik golü atmıştı ve ona yeterli oynadığını ve performansını beğendiğimi söyledim. Birlikte oynayabilmemiz için sakatlık dönmemi beklediğimi söyledim. Lakin bunun onunla son konuşmam olduğunu bilmiyordum. İki saat sonra öteki bir haber almadım. Bana arkadaşımın ölmüş olabileceği söylendi, bu insanı çıldırtmaya kâfi. Muhakkak onunla telefonda konuşan son kişi benim. Bunu söylemekten gurur duymuyorum, umarım onu sağ salim buluruz. Bu benim dileğim. Bunun için her gün dua ediyorum.”

“ATSU BULUNMADI, BUNLAR YALAN”

“Bunlar palavra. Salı akşamı İstanbul’a uçtuk ve o bizimle değildi. Bulunduysa neden uçakta değildi? Bunlar palavra. Ümidini korumak ve ailesini korkutmamak için söylemiş olabilirler. Size söyleyebileceğim, bizimle İstanbul’a uçmadığı. Umarım onu buluruz. Biraz rahatladım zira kendi kendime bunun olmayacağı bir kentte olduğumu söyledim. Fakat sonra kendi kendime dedim ki bu her yerde olabilir, Fransa’da, Çin’de, İngiltere’de vs… Sonunda asla inançta değiliz.”

“UYUYAMIYORUM”

“Açıkçası, bu bir şok. Uyuyamıyorum. Menajerimle her gün birlikteyim ve daima bunun hakkında konuşuyoruz. Sana anlatamayacağım bir his. İstanbul’da otururken sizinle konuşurken yerin sarsıldığını hissediyorum. Lakin etrafımdakiler bana hayır diyor, titremiyor. Bence bu bir travma. Hayattaki küçük anların tadını çıkarmayı biliyorum. Bu türlü bir şey başınıza geldiğinde değişmek zorunda kalırsınız.”

“ÇOCUKLARIYLA ENKAZDA KALAN ANNELER OLDU”

“İstanbul’a geldiğimden beri arkadaşlarımla oraya yiyecek ve para göndermeye çalışıyoruz. İnsanları orada bıraktık ve onların yiyecek-içecek bir şeyleri olmadığını biliyoruz. Onlarla bir müddettir orada olmanın kolay olmadığını biliyoruz. Sana gerçeği söyleyeceğim. Binanın yıkıldığını gördüğümüzde insanları gördük ve onları kurtarmaya çalıştık. Elimizden gelenin en uygununu yaptık. Lakin neredeyse hiçbir şey yapamadık. Çocuklarıyla enkazda kalan anneler oldu. Taş blokları kaldırmaya çalıştık ve ne kadar kaldırırsak o kadar düştü. Çocukları, anneleri, yaşlıları kurtarmaya çalıştık. Lakin sahiden kolay değildi. Kurtarmayı başardıklarımız, İlah sayesinde.”

“ARTIK FUTBOLU DÜŞÜNMÜYORUZ”

“Artık olaylara birebir gözle bakmıyorum. Orada futbolun sahiden bir tutku olduğunu anlıyorum. Lakin bu türlü bir şey başınıza geldiğinde kramponlarınızı, formanızı, mesleğinizi unutuyorsunuz. Sahip olduğun tek ve her şey insanın kendisi. Artık futbol düşünmüyoruz. Biz yalnızca ailesini, anne babasını, akrabalarını düşünüyoruz. Kendinize söylediğiniz birinci şey, “Ailemi tekrar görecek miyim?”

“Destek iletileri göndermek şahane. Lakin dışarıdaki tüm insanların iletilere gereksinimi yok. Dayanağa, paraya, yiyeceğe ve içeceğe gereksinimleri var. Hayatta kalmalarına yardımcı olacak şeylere muhtaçlıkları var. Bildiriler uygun. Ben eleştirmiyorum. Fakat oradaydım ve ne olduğunu gördüm. Oradakiler bildirileri okumuyor. Yapamazlar. Yemeye, içmeye vb. muhtaçlık duyarlar. Kulüp bünyesinde gereksinimi olan insanlara para gönderdiğimiz bir WhatsApp kümemiz var. Ayrıyeten alışveriş yapabilir ve oraya gidecek bir otobüse yiyecek koyabilirsiniz. İstanbul’a geldiğimden beri yaptığımız şey bu.”

“KİMSENİN BUNU YAŞAMASINI İSTEMEM”

“Herkesin başına gelebilir. Türkiye’de oldu. Yarın Paris’in göbeğinde geçebilir. Hatay’dayken bunun başıma gelmesini beklemiyordum. Bu bir ders. Birlik olmalıyız. Bildiriler, gözyaşları, görüntüler, röportajlar, bu güzel. Ben eleştirmiyorum. Lakin yardım etmek sahiden muhtaçlık duydukları tek şey. Hala orada olsaydım, sizi temin ederim ki, alabilseydim bildiriler beni rahatlatırdı. Lakin bu benim durumumda hiçbir şeyi değiştirmezdi. Bu insanlara yardım etmek için bağış yapmanız, yemek göndermeniz gerekiyor. Yalnızca paraya değil, yiyeceğe de muhtaçlıkları var. Kent harap oldu. İnan bana, parayla orada pek bir şey yapamayacaksın. Kimsenin bu türlü bir trajedi yaşamasını istemem. Eşleri, çocukları ya da onları ziyarete gelen aileleri ile birlikte olan grup arkadaşlarım var. Maalesef yanlış vakitte yanlış yerdeydiler.”

“Bu bir ders. Bugün bir bardak su içtiğimde artık eskisi üzere içmediğimi size itiraf ediyorum. Aynaya uygun bakıyorum zira mevte yaklaştığınızda hiçbir şeyi birebir biçimde görmüyorsunuz. Olayları farklı görüyorum. Kimsenin bunu yaşamasını istemiyorum, nitekim. Umarım oradaki insanların bu durumdan çıkıp Hatay, Gaziantep ve Kahramanmaraş ilçelerinden çıkmalarına yardımcı olabiliriz. Bugün konuşabilecek kadar şanslıydık lakin kimileri gereğince şanslı değildi. Bir saniyede hayat durabilir. İnsanların nasıl dışarı çıktığını görmeniz gerekiyordu. Tez ettiler, hatta kimileri çıplaktı. Canlarını kurtarmak istediler. Zelzelelerin olduğu kentler artık yok.”