Diyarbakır’da enkazdan kurtarılan depremzedeler yaşadıklarını anlattı

AZİZ ASLAN – Kahramanmaraş merkezli ve 10 ili etkileyen sarsıntıya Diyarbakır’da yakalanıp, çöken binaların enkazından yaralı kurtarılan depremzedelerden kimileri Gazi Yaşargil Eğitim ve Araştırma Hastanesinde tedavi görüyor.

Tedavisi süren yaralılardan Ferit Cengiz (36) hastane odasında AA muhabirine, merkez Bağlar ilçesi Cengizler Caddesi’ndeki Hisami Apartmanı’nın 4. katında ailesiyle yaşadığını söyledi.

Uyudukları sırada şiddetli bir sarsıntı yaşadıklarını anlatan Cengiz, birinci başta anne ve babasını uyandırdığını belirtti.

Cengiz, “Kız kardeşlerimle annemi ve babamı tıpkı odaya yerleştirdim. O esnada 2 erkek kardeşim de salondaydı. Kız kardeşimle yan yanaydık, onunla konuşuyorduk. Kardeşime moral veriyordum. Kapı ortasına sıkışmıştım. Orada saklanmıştım. Yardım çağırıyorduk. Sonra bizi duyan oldu. 7-8 saat sonra enkazdan çıkarıldım. Kız kardeşim de sağ çıkarıldı. Annem, babam öldü. Başka kız kardeşim ve 2 erkek kardeşim hala enkaz altında.” dedi.

“Sesimiz duyulduğunda keyifli olduk”

22 yaşındaki Büşra Bozan da merkez Bağlar ilçesi 5 Nisan Mahallesi’nde ağabeyinin 8. kattaki konutuna konuk gittiklerini, gece de orada kaldıklarını aktardı.

Depreme uyurken yakalandıklarında sarsıntının şiddetiyle konuttan dışarı çıkmaya fırsat bulamadıklarını lisana getiren Bozan, saniyeler içinde meskenin çöktüğünü tabir etti.

“8. kattan merdivenle insek olmaz diye düşündük. Geri çekildik. Duvarın tabanında oturduğumuz esnada apartman çöktü. O anı hiç hatırlamıyorum. Bedenimden üstü rahattı fakat bacağımın üzerine beton düştü.” diyen Bozan, bu süreçte enkaz altındaki aile fertleriyle bağlantı halinde olduklarını kaydetti.

Bozan, birbirleriyle konuştuklarını belirterek, meskende iki kız kardeşinin, ağabeyinin ve gebe yengesinin bulunduğunu anlattı.

Hamile yengesinin diğer odada olduğunu lisana getiren Bozan, o anlarda yaşadıklarıyla ilgili şunları paylaştı:

“Yengeme sesleniyorduk lakin ses gelmiyordu. Onun dışında başkalarıyla yan yanaydım. Ağabeyim çabucak ayağımın dibindeydi. Dışardaki ışığı görebiliyordum. Bir yandan ailemi sakinleştirmeye çalışırken başka yandan önümdeki taş yığınlarını atmaya çalışıyordum. O taşları atınca boşluk oluştu, rahatladım. Asma tavandaki kartonpiyerler olmasaydı daha berbat olabilirdim. Onlara tutundum. Onlarla kendimi korudum.

Üst tarafta demirler vardı, onlarla duvara vurup, bağırıyordum. Kurtarmaya gelenler bize yaklaştığında sesimi yükseltiyordum. Sesimiz duyulduğunda keyifli olduk. Beni çıkardılar. Sonrasını hatırlamıyorum. Ailemi de çıkardılar. Annemin kaburgaları kırılmış. Kız kardeşim ağır bakımdaydı, bu sabah çıkarıldı. Yengemin durumu düzgün. Çok şükür, düzgün atlattık. Kendimizi şanslı hissediyorum. Bacağımdan bir operasyon geçirdim.”