Çocuklara oyun konteyneri ve ders çadırı açtı

Depremzede Mihriban Mike Marmara Üniversitesi Toplumsal Bilgiler Öğretmenliği kısmından 2013 yılında mezun oldu. 2019 yılında da tekrar birebir üniversitede yüksek lisansını tamamlayıp doktora eğitimine başladı. 2021 yılından itibaren İstanbul’da özel okullarda öğretmenliğe başladı. Öbür yandan, 2022 yılında KPSS’ye girdi ve 78 puan aldı. Özel okullarda çalışmak içindeki öğretmenlik ateşine güzel geliyordu ancak geliri İstanbul’da tek başına yaşamasına yetmiyordu. Ekonomik zorlukları aşamayınca sarsıntıdan 2 ay evvel memleketi Hatay’a dönüp öğretmen olarak atanacağı günü orada ailesinin yanında beklemeye karar verdi. Lakin 30 yaşındaki Mihriban Mike de ailesiyle birlikte o büyük felaketin mağduru oldu. Büyük zelzelenin akabinde hayatta ve ayakta kalabilen herkes yardıma gereksinimi olan komşuları, akrabaları ya da hemşehrileri için bir şeyler yapabilmek için çırpınıyordu. Mihriban öğretmenin de aklına bildiği işi yaparak çocuklara yardımcı olma fikri geldi. Sonrasını kendisi şöyle anlatıyor:

KENDİ YARALARIMI SARDIKTAN SONRA ÇABUCAK İŞE KOYULDUM
“Maddi durumu düzgün olanlar Hatay’dan giderek öbür kentlerde hayata tutunmaya çalışıyor lakin pek çok insanın bu türlü bir bahtı yoktu. Ben sarsıntı olduğu günden beri Hatay’dan hiç ayrılmadım. Meskenimiz hasarlı ve mahallemizde çadırda yaşıyoruz. Bu süreçte etrafta çok fazla travmalı çocukla karşılaştım. Onlara oyun, sanat ve eğitim güzel gelecekti. Evet ‘ben bir depremzedeyim lakin evvel öğretmenim’ diye düşündüm ve biraz kendi yaralarımızı sardıktan sonra da işe koyuldum. Zira Hatay artık yalnızca Mustafa Kemal Atatürk’ün şahsi sorunu değil, hepimizin şahsi sıkıntısıydı.

HER HAFTA KİLOMETRELER TEPİYOR
İlk evvel konteyner oyun alanı açmak istedim. Konteyneri, Altınözü’ndeki çocuklara sinema gösterimi yapılması için bir siyasi parti vermiş. Oranın halkı da benim bu konteyneri birebir vakitte oyun alanı olarak kullanmama müsaade verdi. Natürel çocuklar artık burada yalnızca oyun oynamıyorlar fotoğraf ve el sanatlarıyla uğraşıyorlar. Gayem onların bilişsel psikomotor marifetlerine katkı sağlamak. Haftanın 2-3 günü onlar için 70 km uzaklıktaki Altınözü’ne gidiyorum. Ben Kırıkhan’dayken de istedikleri vakit kullanmaları için ailelere anahtar bıraktım. Onlarla bir ortadayken ben de kendimi çok âlâ hissettiğimi fark ettim aslında birlikte güzelleşiyoruz yaralarımızı birlikte sarıyoruz.

KONTEYNERDE OYUN ABLASI, ÇADIRDA SINIF ÖĞRETMENİ
Kırıkhan’daki çadırda ise 2’nci sınıf öğrencilerim var. Orda eğitim öğretime nisan ayında başladık, derslere devam ediyoruz. Toplumsal bilgiler öğretmeniyim fakat sınıf öğretmenliği yapar üzere ilerliyorum. Temel dersleri işleyerek günü geçiriyoruz. Bize dayanak olan, kitap gönderen gönüllüler oluyor. Okuyup üzerine konuşuyoruz. Her bir çocuğun ruhsal dayanağa muhtaçlığı var. Alanda pek çok noktada Ulusal Eğitim Bakanlığının dayanak ve ders çadırları var. Ben de çorbada tuzum olsun istedim. Zira travmaları çok fazla ve çok fazla takviyeye gereksinimleri var. Tek başına tuvalete gidemeyen hiç yalnız kalamayan çocuklarımız var. Eğitimin ve oyunun onlara ne kadar uygun geldiğini her geçen gün daha net görüyorum.

‘FAYDALI EPEY YANLARINDA OLACAĞIM’
Çocuklara moral olması için ulusal ve dini bayramları birlikte kutladık. Geldiklerinde kendilerini yeterli hissedebilecekler bir ortam oldu. İstekli yardımsever beşerler bayramlık gönderdi. O bayramlıklarla 23 Nisan’ı kutladık. 23 Nisan’ı kutlarken onlara armağan edilen bayramı doya doya yaşasınlar istedim. Çuval yarışı, halat çekme oyunu üzere klasik oyunlar oynadık. Artık daha çok çocuğa ulaşmak için Hatay merkeze de bir kütüphane kurmak istiyorum. Bu süreçte onlara ne kadar yararım olursa daima yanlarında olacağım.”